BAB
15
Ezran
memberhentikan kereta betul-betul dihadapan pintu pagar rumahnya. Ada dua buah
kereta parking di porch depan rumahnya. Satu kereta Danish dan yang lagi satu
kereta ayah Ezran Nissan Murano.
“Saya
minta sangat awak pandailah menyesuaikan diri dengan keluarga saya. Bolehkan.”
Pinta Ezran. Aku angguk. Kami sama-sama turun dari kereta berjalan masuk ke
rumah. Kelihatan Danish sudah menunggu kami di muka pintu.
“Ibu....ayah....
anak menantu dah sampai.” Panggil Danish seraya tersenyum. Cepat ibunya
menjengah ke pintu rumah. Tangan ibu Ezran aku cium serta aku dipeluk ibunya.
Tergamam aku. giliran aku bersalam dengan ayah mertua pula. Alahai! Baiknya
ayah mertua aku ni. senyum memanjang.
Danish
menghulurkan tangan untuk bersalam dengan aku tapi cepat di sambut oleh Ezran.
Tercengang aku. kenapa pula?
“Ehem! kirim salamlah ye... ” Ezran sengih sambil
mengeyit mata pada Danish.
“Ibu..
abang dah pandai cemburulah sekarang... waa.... tak sangka.. dulu dialah yang
beria-ia tak nak kawin.. atlast tak menyempat-nyempat.. semuanya nak cepat...
apa kes?” Gurau Danish. Tak semena-mena kepala Danish terus diketuk Ezran.
Pandai dia mengusik abangnya.
“Kau
mana tau... kau masih budak lagi... girlfriend pun tak de lagi kan?”
“Eh!!
Sudah-sudahlah tu.. malu buat perangai macam tu.. dah ada isteri dah pun..
takkan masih nak berperang lagi adik beradik.” Tegur ibu. Ayah yang sedang
makan goreng pisang tersenyum.
“Kami
gaduh-gaduh sayanglah ibu. Betul tak abang?”
“Sekarang
ni abang dah tak sayang kau dah... abang sayang isteri abang je.” Jawab Ezran.
“Ros!
Jom kita minum, ibu dah buat air pun. Goreng pisang pun masih panas lagi.
Biarkan aje dua beradik tu bergaduh. Kalau dia orang dah penat karang mesti dia
orang diam.” Ibu menarik tangan aku ke meja makan.
“Sayang!
Awak tinggalkan saya...”laung Ezran.
“Kak
Ros jangan layan dia.” laung Danish pula. Aku tergelak sedikit.
‘Ibu
sekejap ya..” kataku sebelum sempat aku duduk.
“La..
nak kemana?”
“Panggil
tu...”berat mulut nak bercakap. kalau aku panggil Ezran je nanti dia cakap aku
kurang ajar. Susahlah macam ni. Panggil abang? Tak boleh.. masih ada ruang di
antara kami. Senang-senang panggil encik suami.
“Siapa?”
sampuk ayah.
“Encik
suami...” Jawabku sambil tersenyum.
“ohh!!”ringkas
jawapan ayah.
“Tak
penat ke gaduh macam ni.. mesti tekak hauskan.. jom kita minum.. encik
suami...Danish pun sekali.”Pelawaku. terhenti sebentar percakaran dua beradik.
Mereka berdua mengekori belakang aku.
Kami
duduk semeja sambil menjamu selera. Bibik kelihatan sibuk di dapur memasak
sesuatu. Aku rasa elok kalau aku membantu dia memasak. Kasihan dia membuat
kerja seorang diri. Kalau aku menghulurkan bantuan mesti ringan sikit beban
dia. cepat aku hirup air teh ‘o’. Goreng pisang yang aku kuyah terus aku telan.
“Nak
kemana ni? cepat-cepat je?” Tanya ayah Ezran.
“Nak
tolong Bibik masak.. ayah..”Janggal untuk aku menyebut perkataan ayah. Ezran
menarik tangan aku supaya duduk.
“Tak
pe nanti Danish boleh tolong....betulkan?” Ezran memandang Danish penuh makna.
“Boleh..boleh...
tak pe kak Ros duduk je.. minum.. nanti Danish tolong bibik.” Jawab Danish
serba salah. Ezran pun cepat meneguk
secawan air teh ‘o’. Ibu mengukir senyum bermakna. Tapi aku tak tau apa
maksudnya. Biarlah.. jayakan ajelah lakonan ni dulu.
“Ibu..
ayah... saya nak naik atas kejap nak bersiap pergi kerja.” Tangan aku ditarik
oleh Ezran supaya mengikutnya ke atas. Mahu tak mahu aku turutkan langkahnya.
Ibu dan ayah Ezran menggeleng kepala bila melihat aku diperlakukan sebegitu.
Laju
kaki aku melangkah menuruti langkah Ezran. Dia terus membuka pintu bilik.
Wanginya bau bilik dia. cepat dia menutup pintu bilik. Serapppp!! Terasa darah
aku naik ke muka. Ahh!! Sudah.. dia nak buat apa ni?
“Saya
nak tunjuk ni bilik kita. Suka tak?” Kata Ezran. Tangan aku yang masih
digenggamannya perlahan-lahan aku leraikan. Adoi la... bikin aku terkejut je.
“Hrmm...
ni bilik ni? Kita? Tidur sama-sama? Kenapa kita tak tidur bilik lain-lain?” Ini
masalah besar. Kenapa nak kena tidur sama-sama. Mana boleh.
“Kenapa
awak takut? Saya bukan spesis makan orang. Lagipun malam ni saya tak balik.
Awak jangan risau ye.”Ezran menghampiri aku. dup..dap..dup dap... bunyi jantung
aku. aku mula menggaru kepala. Aku tersengih tak senang hati.
“Nanti
kalau ibu dengan ayah dah balik.. bolehlah saya balik ke rumah sewa sayakan.”
“Nanti
kita bincang kemudian. Tapi saya rasa elok kalau awak stay kat sini je. lagipun
bukan ada orang tinggal kat sini. Saya pun jarang ada kat rumah.”Ujar Ezran.
Amboi.. bagusnya cadangan dia.
“Tapi....
kalau kita kena tangkap basah macam mana?”Tanyaku.
“Tangkap
Basah? Eh! Kita dah kawinlah.... kenapa kena tangkap basah pulak? Cuma kad
daftar kawin kita je tak ambil lagi kat pejabat agama. Nanti hari Isnin kita
pergi ambil ye.”Kata Ezran lagi. Bila Ezran cakap baru aku tengok jari aku...
merah.. yelah aci boleh lupa dah kahwin.
“Yelah
baru tadi... tulah saya ni memang bongok sikit. Macam manalah boleh lupa.”aku
mengaku kelemahan diri aku. aku ni pun satu... berlagak macam bukan isteri orang.
Mudah sangat lupa diri.
“Nampak
sangat... awak tak suka saya.”Ezran seakan merajuk. Haiyaa!! Buruklah orang tua
merajuk. Aku tersengih. Bukan aku tak sayang... tapi ego aku ni tinggi sangat
macam Gunung Everest. Lagi satu bukan aku tak nak kahwin tapi aku belum
bersedia nak kahwin. Tambahan kahwin macam ni. semuanya lari.. lari tajuk..
lari topik. Nak tidur sebilik dengan lelaki yang bergelar suami... tak de lagi
dalam diari. Kalau mak abah tau teruk aku kena marah. Dengan Ezran aku rasa aku
patut berterus-terang. Esoklah aku bagi tau hari ni dah tak sempat. Dia kena
kerja.
“Hari ni saya minta maaf banyak-banyak selaku
suami awak... saya tak dapat mengimamkan awak solat jadi saya harap awak
solatlah sendiri. Nanti InsyaAllah saya imamkan awak solat. Boleh. Awak
fahamkan?” Pinta Ezran sambil menggenggam jemari aku. Hati aku tersentuh namun
dikawal oleh emosi. Perlahan aku lepaskan genggaman Ezran.
“Takpe
saya faham... awak bersiaplah nanti lambat masuk kerja.” Kataku nada perlahan.Dia
suami aku.. takkan nak marah pulak kalau dia nak imamkan aku sembahyang.
Betullah tu tanggungjawab dia. Nampaknya makin rumit kemelut masalah lepas ni. Segala
kebaikan yang diberikan sungguh menyentuh hatiku. Ya Allah! Aku tak sanggup
untuk melukakan hati sesiapa. Tapi yang pasti aku sanggup melukakan hati
sendiri.
********
Alamak!
Period la pulak. Habis cadar ni. aku mula bercakap seorang diri. Jam sudah
menunjukkan pukul 6.30 pagi. Cepat aku bangun menanggalkan cadar dari tilam.
Alang-alang membasuh baik aku tanggalkan sarung bantal juga..selimut sekali.
Kena basuh cepat ni kalau Ezran balik, boleh jadi kes malu ni.
Perlahan
aku membuka pintu bilik. Nasib baik ibu mertua aku belum bangun lagi. Aku
melangkah keluar dari bilik. Perlahan juga kaki aku menuruni tangga. Sampai di
ruang membasuh aku rendam dulu cadar. Selimut dan sarung bantal aku basuh
terus. Sedar tak sedar Bibik sedang memerhatikan aku.
“Kenapa
Ibu tidak bilang sama Bibik aja. Biar Bibik yang uruskan semua.” Bibik mula
kalut.
“Bik..
tak baik la... saya datang bulan ni... tengok pada cadar ni ada darah saya...
tak baiklah bibik yang cuci darah ni.. nanti saya berdosa.” Ujarku.
“Bukan
Bibik yang cuci lo Ibu.. ini mesin yang cuci...”
“Tetap
tak boleh.... berdosa saya... tak pe Bik..” Aku menolak pertolongan Bibik.
“Kalau
gitu Bibik mau siap sarapan pagi dulu ya...”
“Okey
Bik...” Kataku sambil mengangkat dua ibu jari seraya tersenyum.
********
“Bik!
Nak masak apa ni?” Sergah aku dari belakang.
“Ya
ampun... Bu... ini Bibik mau masak Nasi lemak...”
“Hrmm...
kalau macam tu biar saya bantu Bibik. Bolehkan?”
“Tidak
aja Bu... nanti Ibu besar lagi marah sama bibik.”
“Jangan
khuatir la Bik.. pandailah saya cover Bibik nanti.” Bibik angguk tanda setuju.
Kasihan tengok Bibik. Kerja tak berhenti. Aku tak sampai hati melihatnya. Macam
manalah dia orang boleh bagi ‘order’ je. tak boleh jadi ni.
Bahan-bahan
untuk membuat nasi lemak sudah Bibik keluarkan. Semua cukup lengkap bawang,
ikan bilis, telur, ulam timun, kacang tanah.. semuanya ada. Baru seronok nak
memasak. Bibik mengopek ikan bilis. Aku memotong bawang. Cili merah sudah pun
Bibik kisar tadi. Jadi tugas aku menumis sambal. Tugas bibik memasak nasi lemak
sahaja.
Selesai
memasak kami sama-sama menghidang makanan ke meja. Senanglah bila ibu dan ayah
Ezran bangun nanti terus boleh makan. Belum sempat siap semuanya... ibu Ezran
sudah turun ke dapur.
“Eh!
Awalnya bangun, Ros.” Tegur ibu Ezran.
“Tak
juga ibu.. Bibik yang bangun dulu.. saya lambat jugak tadi.”
“Hrmm..
Ros mari sini.. Ibu ada hal nak berbincang dengan Ros.” Ibu Ezran memanggil aku
ke ruang tamu. Dia duduk di sofa. Aku bersila di bawah. Memang aku rasa tak
setaraf betul aku dengan keluarga Ezran. Susahlah macam ni. aku memang tak
boleh nak menyesuaikan diri dengan mereka.
“Boleh
ibu tau berapa lama Ros dah kenal dengan Ezran?”
“Ermm..
lama la juga.. hrmm” aku sendiri pun tak ingat entah berapa lama aku kenal
dengan Ezran.
“Ibu
tengok Ros masih kekok lagi bila Ezran ada sama. Ezran paksa Ros kawin dengan
dia?” Nampaknya hari ni banyaklah dosa aku dengan mak mertua aku. Tak munasabah
aku nak bercerita hal yang betul.
“Takde
Ibu... saya segan Ezran pegang tangan saya depan ibu dan ayah. Tarik tangan
saya lari terus naik atas. Saya rasa macam tak de adab. Saya tak biasa.”
Takut-takut alasan yang aku berikan.
“
Alahai... sweetnya... oh ya... hari ni ibu, ayah, Danish dan Bibik nak pergi
makan angin kat sini.”
“Makan
angin? kat sini... mana ada tempat nak pergi makan angin ibu... tak de yang
best pun.” Aku mula rasa selesa berbual dengan ibu Ezran.
“Taman
Negara.... best tu... Danish bagitau best sangat...ada canopy walk... tu yang
ibu teruja nak pergi. Ros teman Ezran je ye. Kesian dia kerja siang malam.”
“Saya
pun tak pernah pergi ke Taman Negara tu ibu... mungkin disebabkan saya ni orang
kampung yang memang duduk dikelilingi hutan, jadi saya tak teruja sangat nak ke
situ.”
“Eh!
Rugilah orang Pahang pun tak lepas ke Taman Negara. Nanti macam mana nak cerita
dengan orang luar keindahan Negeri Pahang.”
“Takpelah
ibu nanti kalau ada razeki saya pergi ke sana. Hrmm.. kalau ibu nak bermesra
dengan gajah ibu boleh ke Kuala Gandah... lagi satu tempat Deerland. Kat situ
seronok jugak.”
“Oh!
Bermesra dengan gajah??... hrmm.. tak pelah nanti lain kali bila ibu datang
sini kita pergi sama-sama ye.”
“Ye...
kat situ ibu boleh mandikan gajah.. ibu boleh bagi dia makan.. ibu boleh
menunggang gajah... kalau kat Deerland bukan setakat Rusa macam-macam binatang
lain ada... burung unta, beruang, burung merak... banyak lagilah... kat situ
ibu boleh bermesra dengan haiwan pulak...” Amboi panjang lebar penerangan aku
macam pemandu pelancong la pulak. Makin seronok berbual ni.
“Alamak..
tiba-tiba perut ni lapar pulak... bau Nasi Lemak wanginya... siapa yang masak?
Ros masak ye.. jom Ros kita makan.” Sebenarnya perut aku pun lapar juga. Dah
bercerot bunyi perut. Semalam makan goreng pisang je.. lepas tu tak makan dah..
diet la konon.
“Ye..
ibu... masak untuk ibu.. tapi ibu.. ayah? Danish?”
“Biarlah..
bagi dia orang tidur tu mengatasi segalanya.” Ibu menarik tangan aku ke meja
makan. Sporting gila ibu mertua aku. haila... boleh jadi kawan je.. rasanya
sama je ganas macam aku jugak. Tak cerewet langsung. Mudah berkira.
Ibu
mengambil pinggan dan menyendukkan nasi diberikan kepada aku sepinggan. Aku
mula meletakkan sambal, telur rebus, kacang tanah dan ikan bilis goreng ulam
timun. Lengkap hidangan aku. kalau tak kenyang juga macam ni punya lengkap tak
taulah. Aku pula menuangkan air kopi ke dalam cawan. Aku berikan kepada ibu
mertua aku.
Baru
hendak menyuap nasi ke mulut. Ayah mertua aku tercegat di tepi meja.
“Ibu
kau orang ni kalau dapat makan langsung tak ingat suami.” Tegur ayah.
“La...
ingatkan dah kenyang.. rupanya lapar ye ayah.” Kata Ibu pula. Aku jadi
pemerhati. Aku senyum sopan. Cover lagi aku ni. masih malu-malu. Kenapa semalam
ayah mertua aku ni diam je. hari ni dah berubah.
“Mana
ada dalam kamus tidur kenyang... cuba awak beritahu saya... kamus mana?
Terbitan keberapa?” Kata Ayah lagi. Amboi orang tua ni boleh tahan macam nak
dia juga rupanya. Hrmm pepatah orang putih.. like father like son... agaknyalah
kalau betul. Aku tergelak sedikit.
“Yelah
Prof. Suhaimi.. awak jelah yang betul... awak jelah yang menang.. saya ni suri
rumah je awak tu professor darjat kita berbeza.”Kata Ibu separuh merajuk.
“Inilah
Ros.. Ibu ni dulu masa mula-mula ayah nak tackle dia bukan main eksyen ni..
jual mahal... rupanya kuat merajuk juga.”
“Ayah..
cerita lama jangan ungkit semula.. malu.. kita ni dah bermenantu.. nahas awak
nanti.” Ibu mula menunjukkan sikap yang sebenar.
“Ayah..
baik duduk dulu minum kopi.. makan nasi lemak..”Pelawa aku. Ayah terus tarik
kerusi dan duduk di sebelah ibu yang sudah muncung kerana dikenakan ayah.
“Ros
cuba tengok Ibu ni.. muncung dia tu macam ikan apa yang banyak kat bandar
Temerloh tu?”
“Ikan
Patin ayah..”jawab aku.
“Ha
Betullah... muncung ibu ni ayah tengok macam Ikan Patin.”Kata ayah.
“Apa??
Awak samakan saya dengan ikan?? Awak memang nak kena. Tunggu la lepas makan..
siap awak..” Ganas betul ibu mertua aku ni. kalau tengok dari cara dia.. ayah
mertua aku ni mesti pernah kena stone cold dengan dia. ni lagi ganas dari aku.
Danish
pulak datang sambil menggeliat. Amboi sedap sangat tidur dia gayanya.
“Apa
ni ibu... ayah.. pagi-pagi lagi dah bising... malulah dengan Kak Ros ni. kalau
nak gaduh pun jangan kat sini. Nanti balik rumah kita gaduhlah puas-puas.”
“Danish..
duduk sini... jangan jadi anak derhaka tak masuk syurga nanti.” Arah ibu. Danish
terus duduk. “Abang tak balik?”. Danish pandang aku. aku jungkit bahu.
“Kerjalah...”Jawab
Ibu. Ayah sibuk menyuap nasi ke mulut. Lapar agaknya. Merajuk Ibu pun sudah
hilang.
“Cepatlah
makan... kejap lagi kita nak bergerak.... Bibik... cepat bersiap... nati kita
bergerak dah.” Laung Ibu. Mereka semua tersenyum memandang aku. kenapa ni? ada
yang tak kena ke. Aku turut tersenyum. Biarlah mungkin sebab muka aku ni
terlebih cantik agaknya.
********
“Bik...
tak pe tinggalkan aje pinggan mangkuk tu... biar saya yang cuci. Pergilah
bersiap nanti bising Ibu.” Kataku.
“Iya..iya...
bibik bersiap duluan ya...”
“Ya
Bik.. duluan..duluan... saya nak cuci pinggan ni.”Dia orang ni pun satu. Dengan
bibik semua diangkutnya. Nanti tinggallah aku dengan Ezran je. janggalnya. Tak
patut..tak patut.. tinggalkan aku kat sini. Eloknya aku ikut sekali, Ezran tinggal
pun tak pe.. dia kerja.
“Ros...
Ibu dah siap ni... Ros jaga diri elok-elok. Kalau ada apa-apa bagi tau Ezran
jangan diam je kat rumah sorang-sorang.” Pesan Ibu. Aku angguk perlahan.
Sampainya
hati mereka tinggalkan aku di rumah ni. tapi aku tak kisah langsung.. lepas ni
panjang la langkah aku. Yess!! Aku dah tau ke mana aku patut pergi.
“Baiklah
Ibu...” Kataku lantas aku mencium tangan Ibu. Aku ke ruang tamu mencari ayah
yang duduk di kerusi. Aku hulurkan salam lantas tangannya aku cium. Dia mengeluarkan
dompet duitnya. Beberapa keping RM 50 di hulurkan kepada ku.
“Eh!!
ayah.. kenapa ni?” Aku garu kepala. Kenapa pulak bagi aku duit.
“Ni
ayah belanja... boleh pergi joli nanti... Ezran kerja... Ros pergi la
jalan-jalan dengan kawan-kawan... taklah boring duduk kat rumah je.” Amboi ni
dah kira baik. Sporting segala mak bapak...ayah mertua aku ni. Ibu senyum
memandangkan dan memberikan isyarat
supaya mengambil duit yang diberikan. Danish lagilah tersengih sampai
terbatuk-batuk.
“Apa
lagi kak... sambar jelah... razeki depan mata...”Danish jadi batu api. Haish!!
Kau ni Danish memang la aku nak ambil... takkan tolak pulak... ayah mertua yang
bagi. Kalau Ezran bagi aku tolak.. tapi ini ayah mertua... mesti aku sambut
baik punya. Perlahan aku ambil duit yang diberikan ayah.
“Terima
kasih ayah.”
“Sama-sama...
jaga diri elok-elok. Tinggal sorang je ni.”
“Tak
pe ayah.. saya dah biasa.”Jawabku. mereka semua mengangkat beg masing-masing.
Tinggallah aku seorang diri sebatang kara membawa hati yang lara. Aku
menghantar mereka hingga ke muka pintu sahaja. Mereka melambaikan tangan
meninggalkan aku.
Pintu
rumah aku tutup rapat terus aku kunci. Kerja yang tertangguh mesti diselesaikan.
Pinggan makan tadi belum pun dicuci. Segera aku melangkah ke dapur untuk
menyambung kerja. Hari ini aku jadi full time maid dalam rumah ni. sebelum
Ezran balik aku mesti siapkan semua kerja dalam rumah ni.
*******
Sayup-sayap
bunyi handphone hujung telinga. Malas aku Membuka mata. maklumlah bila time
period macam ni sembahyang pun dapat cuti. Itulah kelebihan orang perempuan.
“Assalamualaikum...”Sapaku
malas.
“Waalaikumsalam...
Sayang.. buka pintu.. lupa bawa kunci rumah” Terus serta-merta bulat mata aku.
Ya Allah!! lupa diri aku ni. aku berlari pantas menuruni tangga. Pintu terus
aku buka sambil mengikat rambut. Ezran tersengih bila melihat aku yang kalut
macam ribut.
“Kenapa
belari masa turun tangga.. kan elok kalau lompat je turun ke bawah.. lagi cepat
sampai.” Kata Ezran.
“Saya
tak habis lagi menuntut ilmu melompat dari tangga.... ilmu berlari je saya
champion.” Kataku. Dengan rasa tak malu terus aku duduk di sofa. Lantaklah
musim period ni buka ada mood sangat pun. Aku tengok jam di dinding. Eh!! pukul
10 malam.
“Sayang...
nak tuala... penatlah..” Malasnya aku nak ambil kat atas. Tapi kesian juga kat
dia. aku yang malas-malas rajin bangun naik ke tingkat atas. Aku membuka pintu
almari mencari kain tuala. Inilah susahnya.. kalau bukan kita punya.. nak cari
tuala pun payah nak cari. Aku teliti satu persatu rak di almari. Mana kain
tuala dia ni.
“Kenapa?
Tak jumpa Tuala?”Terkejut aku mendengar suara Ezran yang sudah duduk di katil.
Aku pandang dia yang asyik memandang aku. Rasa hati ni.. la ni juga aku nak
balik rumah sewa. “Tak jumpa tak pe.. meh.. duduk kat sini.”Panggil Ezran. Aku
pun melangkah malas mendekati Ezran. Aku duduk bersila di lantai. Sengaja aku
buat macam ni. Biar hilang segala selera dia.
“Kenapa
duduk bawah... kat sini.” Tangannya menepuk disebelah kirinya. Hrmm!! Kirim
salamlah aku nak duduk situ. Dahlah tinggal berdua dalam rumah ni. aku
menggeleng.
“Awak
pergilah mandi.. nanti saya siapkan makan untuk awak.” Aku terus bangun segera
tangan aku dipegang. “kenapa ni?”Aku tanya.
“Kita
makan kat luar je.. tak payah masak.” Kata Ezran lembut. Elok juga, sempat aku
pergi membeli tuala wanita nanti. Stok dah habis ni. tadi nak keluar boleh
tertidur pulak. Sedar-sedar Ezran dah sampai rumah. Tak pelah nanti aku bawa
beg galas aku.. untuk simpan tuala wanita aku. malulah jugak.
******
“Awak
berhenti kat sini jap.” Aku meyuruh Ezran berhenti di kedai Serbaneka Seven
Eleven. Tanpa banyak bicara aku terus keluar dari kereta. Matlamat aku mencari
tuala wanita. Terpinya-pinga Ezran ditinggalkan begitu je. masuk je dalam kedai
aku terus capai tuala wanita jenama kotex. Kira belasah je.. janji boleh pakai.
“awak
nak slurpee tak?”cepat-cepat aku sorok tuala wanita kat belakang badan aku.
inilah susahnya.. malu nak bagitau ini tuala wanita. Memang sesuatu yang
memalukan nak bagitau.. aku period kat orang lelaki. Entah sebab mak dah ajar
macam tu. kecuali dengan Aril masa first time aku period. Sekali tu je.. lepas
tu tak tau dah.
“Tak.”jawabku
ringkas.
“Ehh!!
Awak beli apa tu?” sibuk nak tahu. Ini barang keperluan bulanan. Orang lelaki
mana tau. Benci betul kalau busy body macam ni.
“Tak
de apa.”Aku masih berdiri kaku. Muka aku juga bersahaja. Kalau boleh biar Ezran
selesai membeli dulu baru aku pergi bayar barang aku ni. pelanggan dalam kedai
pun sibuk memandang aku. kau orang buat hal masing-masing dahlah.. aku ni
susah-susah nak sorok mende alah ni. kalau dengan orang yang tak kenal tak
pelah pulak. Kira jumpa sekali je lepas tu tak jumpa dah. Ini orang yang aku
kena jumpa hari-hari. Benda macam ni pun jadi satu masalah jugak. “Awak
pergilah beli dulu apa yang awak nak.” Kataku.
“Tak..saya
tunggu awak...dah siap ambil barang?”
“Dah...tapi
tak pe awak tunggu dalam kereta je... saya nak bayar...” Kataku.
“Jomlah
saya bayar... cepat.. “Ezran menunggu di kaunter. Wallet sudah ditangan. Nak
bayar sangat gayanya. Tak sabar-sabar. Dia tak tau ayah dia bagi duit RM 500
kat aku suruh berjoli. Haish!! Banyak sudah makan budi. Pelanggan dalam kedai
masih memerhatikan aku. aku mula tarik muka masam. Bencinya!! Macam ni ke kalau
dah kawin. Semuanya nak kena bagitau. Aku menghampiri kaunter aku letak kotex
atas meja. Ezran hulur not RM 10 kepada cahser. Siap dia bungkus dalam plastik
terus aku keluar. Rasa macam nak balik jalan kaki je. Tak suka! Tak suka..
macam ni.
*****
“Awak
segan ye... ?” Tanya Ezran. Aku masih buat bodoh duduk di sofa. Aku pandang
muka dia yang sedang tersengih memerli aku. “Awak tak payah nak seganlah kalau
benda macam tu... awak tau tak kerja saya... lebih dari tu saya tengok. Saya
tak heran pun benda-benda macam tu.” Ezran menyambung cakapnya. Memanglah dia
tak heran.. tapi aku heran. Orang kampung yang kuno...itulah aku.
“Awak
tak nak tidur lagi?” Tanya Ezran lagi. Berderau darah aku.
“Tak
mata saya tak mengantuk lagi.” Jawabku. Ini sebenarnya taktik tak mahu tidur
sebilik. Nanti kalau dia dah tidur bolehlah aku baring kat sini je.
“Saya
tau awak tak nak tidur sebilik dengan saya.. betul tak?” Haish! Macam mana
boleh kantoi ni... tau je apa yang ada dalam kepala otak aku ni. aku pandang
dia aku sengih.
“Tak
pe kalau awak tak nak... ambil masa... sampai awak boleh terima saya... saya
sanggup tunggu awak...”Jelas Ezran lagi. Eleh! Orang lelaki boleh ke macam tu.
aku langsung tak percaya. Suruh aku ambil masa... kalau masa tu aku tak pernah
ambil... aku malas... macam mana? Susahlah jadi isteri ni... tapi Diana okey
je... mak pun okey je.. kenapa aku je yang rasa susah.
“Kalau
macam tu awak pergi masuk bilik saya.. saya pulak tidur dibilik Danish..
setuju?” Tanya Ezran. Dua ibu jari aku angkat tanda setuju yang teramat sangat.
“Setuju...
setuju...saya bagi awak seratus markah.”Kataku. Ezran bangun dan datang
menghampiri aku. Dia usap lembut rambut aku. aku kaget. Aku tahan muka aku
dengan dua tapak tangan.... mata aku pejamkan.
“Tak..
saya tak buat apa pun..... saya nak usik rambut awak je... wangikan....” Waktu
ni aku hanya angguk kepala sahaja. Tak terkeluar pun perkataan marah ataupun
suka. Takut..takut.
“Saya
tak makan orang... awak jangan takut.. pesakit saya pun belum ada lagi yang
kena makan...” Kata Ezran. Aku angguk lagi.
“Awak
saya... minta maaf ye...” Tiba-tiba perkataan tu yang keluar dari mulut aku.
Apa yang aku cakap ni?? kenapa aku minta maaf. Sepatutnya dia yang minta
maaf... paksa aku kahwin.
******
* minta maaf sebab lama tak post citer nih....